नामग्याल, तिम्रो परिचय फेरिनुहुँदैन

उसका आँखा पनि त यस्तै चिम्सा थिए । यस्तै दबेको थियो नाकको डाँडी । यस्तै पाक्दै गरेको किम्बुजस्तै कलेजी थिए ओठ । यस्तै निख्खर कालो, बाक्लो थियो कपाल । यस्तै सजिवनको चोपजस्तै थियो छालाको रङ ।

उही त होइन ? एकक्षण भ्रममा परें । भ्रम मीठो त हुन्छ तर क्षणिक । आफैंलाई सम्हालें । कहाँ किशोरतिर लम्किरहेको यो बालक ! कहाँ ऊ ! अहिले त ऊ मजस्तै ढल्किंदो यौवनमा होला । मेरो जस्तै उसको उमेर पनि क्यालेण्डरसँगै पुराना हुँदै गए होलान् । र, मेरो जस्तै उसको पनि विगत स्मृतिहरूमा समयको धूलो थपिंदै गए होला । साँच्ची कहाँ होला ऊ ? अरबको खाडीमा कि मुग्लानको दरबानीमा ? ज्यामी पो बन्यो कि ? कि जिन्दगीको निमेक गुजार्न उसका बाजस्तै भेटेजतिको काम गर्दै होला ? मैले जस्तै पढेको भए ऊ पनि मजस्तै हुन्थ्यो होला । होइन, ऊ मभन्दा अझ उँचाइमा पुग्थ्यो होला । जेहेनदार थियो नि त !

चुरोटको तलतल लाग्दा हाम्रो दोकानमा आउँथिन् । स्कूलसँगै टाँसिएको थियो, हाम्रो काठको सानो दोकान । त्यही दोकानमा उसकी आमा र मेरी आमा बसेर एउटै चुरोट पालोपालो तान्थे । कहिल्यै नसकिने गफ गर्थे । खितखिताएर हाँस्थे । लाग्थ्यो, उनीहरूको मित्रताको पुल त्यही चुरोट थियो ।